Şiir Deyince

Savaştan barış, barıştan insan yapardım.

Ah! mümkün olsa acıdan sevinç sevinçten umut yapardım bölüp yüreğimi acılara dünyadaki bütün çocuklara sevgi satardım… Ah! mümkün olsa rüzgar olur eserdim bozkırlarda dağ - bayır dolaşır, odalarına sızardım çocukların üstlerini örter, alınlarından öper bir masal anlatır sonra usulca çekip giderdim ... Ah! Mümkün olsa ağaç olurdum bozkırlarda her bahar yeşerip meyve verirdim çocuklara her yaz sonra döküp yapraklarımı sonbaharda rüzgarlarla savrulup giderdim… Ah! mümkün olsa ulu bir çınar olur dört mevsim baharı yaşardım yağmurlarla yıkayıp saçlarımı, rüzgarlarla kurulardım… sevgiden bir elbise giyip, çocukları kucaklardım her kış! .. Ah! mümkün olsa soğuk bir pınar olur, su verirdim bağrı yanmışlara kinleri, kötülükleri, acıları siler sevgiyle yıkardım yürekleri sonra akıp giderdim diyar diyar… Ah! Mümkün olsa toprak olur, buğday yetiştirirdim bağrımda ekmek verirdim açlara, yoksullara gül olur açardım bağ - bahçe yeryüzüne salardım kokumu… yağmurun yağmadığı ülkelere billurdan damlalar dökerdim gözlerimden… Ah! mümkün olsa gelincik tarlası olurdum kin yerine sevgi düşmanlık yerine dostluk içirirdim insanlara barış koyardım adını çocukların umut koyardım karşı koyardım bütün haksızlıklara, savaşlara Ah! mümkün olsa bir balon gibi çocuklara verirdim dünyayı güneş olur doğardım her sabah masal olur rüyaları süslerdim sevgi olur, şefkatle kucaklardım onları ağlatmazdım anaları, babaları… Ah! mümkün olsa vurulduğunda bir çocuk, anne olur karalar bağlardım şefkatle sarardım bütün yaraları baba olur hepsinin yerine ağlardım... Ah! mümkün olsa savaştan barış barıştan insan yapardım acıdan sevinç sevinçten umut umuttan dostluk yapardım kurşun yerine çocuklara her sabah şiir atardım… Nuri CAN